من قوي هستم

از همه‌ی یک ساعت و سی و هفت دقیقه‌ی فیلم، دردناکترین لحظه‌ش همونجاست که قرار میشه علی چیزهایی که میبینه رو بگه، ولی سرش رو خم میکنه و میگه که نمیتونه آسمون رو ببینه. منم نمی‌بینم.

من قوي هستم...

ناصر برگشته بود تهران و مدرسه رو شروع کرده بود و داشت امتحان‌های آخر ترم رو میداد که یه نامه از رسول بهش رسید. باز هوایی شد. بوی خاک و خون توی دماغش قاطی شد. یاد رفیقاش افتاد. باز هوایی شد. باز هوایی شدم. باز هواییم کردن اتفاق‌ها و حرف‌ها و پیشنهادها و یادداشت‌ها و نگاه‌ها... تو بهترین راهو جلوی پام بذار...

من قوي هستم...

هرکه دل‌آرام دید از دلش آرام رفت چشم ندارد خلاص هرکه در این دام رفت

پ.ن: تو چی میگی دلارام؟

من قوي هستم...

-بیا اینجا یه دقیقه. +بله؟ -شیمی‌‌درمانی چطوره؟ +خیلی خوبه، دارم راه میفتم. -الان چیکار میکنی؟ دارو هم میکشی؟ +بله دارو هم میکشم. -الان شناختی همه‌ی داروهای کمو رو؟ +اکثرشون رو کامل میشناسم و همه‌چیز رو درباره‌شون بلدم. -خب خیلی خوبه. آفرین. معلومه که دختر باهوش و زرنگی هستی. آفرین. _________________________________ من قوي هستم...

از وجود همچین آدمی توی دنیای به این شلوغی با خبر شدم و چهل دقیقه‌ی بعدش، قبل از اینکه وقت کنم نگرانش بشم، خبر مرگش رو شنیدم. پسره مرد... به همین راحتی. کجای زندگیش بود؟ چه حالی داشت؟ خستگیاش چقد بود؟ کی میدونه؟ هیچکی..

من قوي هستم...

بیرون نم نم بارون میباره. یه قطره‌ی بارون از فاصله‌ی یک سانتی‌متریِ بین شیشه‌ و آهن رد میشه و میفته روی صورتم. میفته روی صورتم، دقیقا روی نقطه‌ای که اگر اشک قرار باشه از چشم سرازیر شه، میاد و اونجا میشینه... قسم‌ به پاییز...

من قوي هستم...

این بلاهای اخیر یا منو فلج میکنه و نمیذاره قدم از قدم بردارم، یا که باعث وحشی شدنم میشه و حمله میکنم. هرچی که هست اینجوری نمیمونه. همینش خوبه.. 

من قوي هستم...

سفر چرا کنم،
چرا سفر کنم؟
من که می توانم
سرگردان باشم
سالها حوالی خانه ام. 

-بیژن الهی -

من قوي هستم...